Oktawa Bożego Ciała

Oktawa Bożego Ciała to kolejne dni od Święta Bożego Ciała (czwartek) do następnego czwartku. Razem osiem dni, stąd nazwa oktawa od łacińskiego słowa "octo" oznaczającego osiem. Samo pojęcie Oktawa Bożego Ciała często używane jest w odniesieniu do ostatniego dnia Oktawy. Oktawa Bożego Ciała to okres szczególny, Jezus Chrystus w Najświętszym Sakramencie obdarza wiernych łaskami zdrowia i urodzaju. 

Ostatniego dnia Oktawy w kościele poświęca się wianki z ziół, krzewów i kwiatów. Tradycyjnie sporządza się siedem (lub inną liczbę, ale zawsze nieparzystą) wianuszków wielkości dłoni z tymianku, macierzanki, rozmarynu, rozchodnika, nieśmiertelnika, kopytnika, lipiny lub mięty. Wianuszki przyozdabia się pachnącymi kwiatami stokrotek lub bratków i zawiesza na wspólnej czerwonej wstążce. 

Zygmunt Groger tak tłumaczył znaczenie wianuszków: 

"Woń ziół uważana była bowiem za symbol cnoty, a Kościół w modlitwie, którą odmawiał kapłan przy ceremonii poświęcenia wianków, prosił Boga, aby przyjął do wiecznej szczęśliwości wonne cnoty tych, którzy składali Bogu na ołtarzu wieńce i pęki pachnącego ziela." 

Poświęcone wianki z Oktwy Bożego Ciała, zawiesza się w domu i wykorzystuje do: kładzie się je pod podwaliny nowo budowanego domu, w stodole kładzie się pod pierwszy przywieziony z pola snop zboża, w dzień św. Jana Chrzciciela okadza się nimi krowy, rzuca się je w pierwszą skibę pierwszej orki w roku, zdobi się nimi beciki dzieci niesionych do chrztu św., wplata się je w bukiet pannie młodej, robi się z nich wywary na choroby ludzi i zwierząt. 

Wianki przechowuje się cały rok i nie można ich wyrzucać, gdyż są poświęcone. Za rok będzie można je spalić i zastąpić świeżymi wiankami. 

Po ostatniej procesji Oktawy Bożego Ciała kapłan uroczyście błogosławi wszystkie dzieci, zawierzając je opiece Jezusa Chrystusa obecnego wśród nas w Najświętszym Sakramencie.