W owym czasie Maryja rzekła:

«Wielbi dusza moja Pana 

i raduje się duch mój w Bogu, zbawicielu moim. 

Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy. 

Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą 

wszystkie pokolenia, 

gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny, 

a Jego imię jest święte. 

Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie 

nad tymi, którzy się Go boją. 

Okazał moc swego ramienia, 

rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. 

Strącił władców z tronu, 

a wywyższył pokornych. 

Głodnych nasycił dobrami, 

a bogatych z niczym odprawił. 

Ujął się za swoim sługą, Izraelem, 

pomny na swe miłosierdzie. Jak obiecał naszym ojcom, 

Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».

Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.