Cuda różańcowe, część 1
Ciężko sobie wyobrazić katolika, który nie ma różańca. Dzieci dostają różańce na komunię, wiele jednak już wcześniej odmawia różaniec. Różaniec często jest pamiątką z odwiedzanego sanktuarium, niejednokrotnie wieszamy różaniec w samochodzie na lusterku. Mamy swoje ulubione różańce, nosimy je w torebkach, kieszeniach i na palcach. Czy jednak znamy historię modlitwy różańcowej?
Różaniec, pomimo swojej powszechności, nie jest pierwszą modlitwą chrześcijan, jest nią Ojcze Nasz. Właśnie dlatego pierwsze reguły zakonne nakazywały codziennie odmawianie tej modlitwy. W XI wieku w zakonach benedyktyńskich odmawiano codzienne 150 razy Ojcze Nasz, co miało odwzorowywać kapłańskie oficjum, które było złożone ze 150 psalmów.
Modlitwę różańcową wprowadził św. Dominik. Objawiła mu się Matka Boża, która poprosiła o rozpowszechnianie tej formy modlitwy na cały świat. Różaniec miał być bronią, którą św. Dominik walczył z herezją. Jednak forma tego różańca była trochę inna niż obecnie. Maria nazwała tę modlitwę Psałterzem Maryi, który bardzo przypominał modlitwę XI wiecznych benedyktynów. Psałterz Maryjny składał się z modlitwy Zdrowaś Maryjo, którą odmawiano 150 raz oraz 15 modlitw Ojcze Nasz.
Nazwa „różaniec” pochodzi ze średniowiecza. Był to czas szukania wszędzie symboli i znaków. Szczególne znaczenie nadawano kwiatom, które miały symbolizować różne cechy. Kwiaty ofiarowywano także Bogu, modlitwa była traktowana jako duchowe kwiaty. Matce Bożej wierni często ofiarowywali róże, stąd też nazwa różaniec – duchowe róże.
Obecny kształt różańca zawdzięczamy dominikaninowi Alamusowi a la Roche, który żył w XV wieku. Składało się na niego 150 Zdrowaś Maryjo, które odwzorowywały 150 psalmów. Dominikanin „Zdrowaśki” podzielił na dziesiątki, które zostały rozdzielone modlitwą „Ojcze Nasz”. Aby rozpowszechnić modlitwę różańcową Alamus założył bractwa różańcowe. Od tego czasu dominikanie stali się wielkimi orędownikami różańca, a dzięki działalności bractw jeszcze w XV wieku modlitwa ta stała się popularna w całym Kościele. Od tego czasu różaniec stał się bardzo popularną formą modlitwy, za której przyczyną działo się wiele cudów. Jednym z bardziej spektakularnych dowodów na skuteczność różańca jest bitwa pod Lepanto, która rozegrała się 7 października 1571 roku. Imperium muzułmańskie wybudowało wówczas olbrzymią flotę. Chciało zająć porty śródziemnomorskie i dzięki temu podbić Rzym, następnie resztę Europy i narzucić wszystkim islam. Papież Pius V wezwał wszystkich katolików do modlitwy różańcowej o
ocalenie Europy. Decydująca bitwa morska rozegrała się pod Lepanto między chrześcijanami i Turkami. O zwycięstwie zadecydowała nagła zmiana pogody – wiatr udaremnił manewry tureckie. Dzięki zwycięstwu ekspansja muzułmanów zatrzymała się. Jako wotum Wenecjanie umieścili w jednej z nowych kaplic napis w języku łacińskim „Nie odwaga, nie broń, nie dowódcy, ale Maria różańcowa dała nam zwycięstwo”. Papież Pius V także zdawał sobie sprawę dzięki komu bitwa zakończyła się pomyślnie. W związku z tym ogłosił 7 października świętem Matki Bożej Różańcowej. „Pragniemy szczególnie, aby nigdy nie zostało zapomniane wspomnienie wielkiego zwycięstwa uzyskanego od Boga przez zasługi i wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny w dniu 7 października 1571 r., odniesione w walce przeciw Turkom, nieprzyjaciołom wiary katolickiej” pisał w swojej encyklice.
Następnie w XVIII wieku (1716 rok), po zwycięstwie nad Turkami pod Belgradem, w ramach wdzięczności za opiekę Maryi nad walczącymi chrześcijanami, papież Klemens XI rozszerzył święto Matki Bożej Różańcowej na cały Kościół. Kolejno papież Leon XIII ogłosił październik miesiącem różańcowym, dodał też do Litanii Loretańskiej wezwanie „Królowo różańca świętego”.
Za tydzień poznamy inne cuda, które zawdzięczamy żarliwej modlitwie różańcowej.
© Copyright 2024 - Przystań Miłosierdzia